Çocuklar hayattan edinmeleri gereken deneyimlerini edinememeleri sonucunda yaşama ve çevrelerine uyum sağlamakta güçlük çekebiliyor.
Anne ve babasından ayrılmak istemeyen çocukların toplum içinde dışlandığını gözlemliyoruz.
“Abartılmış sevgi ve aşırı koruyucu tavırla büyütülen çocuklar, hayata ve sosyal yaşama gereğince hazırlanamazlar. Aileden uzak yaşamak çocuk için oldukça acıdır. Ailenin aşırı hoşgörüsü ve çocuğa 
olan düşkünlüğü çocuğu bencil yapar. Çocuk dünyanın merkezi olarak kendisini görür. Daima dikkat çekmeye ve etrafındaki kişileri kendi emri altında tutup, hizmet ettirmeye çalışır. Arkadaş çevrelerinde lider olmadığı zamanlar dışlanırlar. Çocuk kendini topluma kabul ettirmek için zaman zaman isyankar davranışlar sergileyebilirler. Anne-baba olarak çocuğa doğal yaşam fırsatını vermeliyiz. Psiko-sosyal gelişimi için yardımcı olmalıyız. Gelecekte girişimci, sosyal ve olgun bir kişi olması için imkanları sağlamalıyız. Çocuklar hayatları boyunca kendi ayakları üzerinde kendileri durabilmelidirler. Bunu çocuğa farklı yöntemlerle aşılamalıyız.”
Anne-babanın görevi; çocuklarına iyi örnek olarak, rehberlik etmek ve kendi başlarına sağlıklı, mutlu bir hayat sürmeleri için gerekli imkanları sağlamak ve eğitimini verebilmektir “Anne ve baba tutumları içinde en sağlıklı ve başarılı olanı, güven verici, kabul edici, destekleyici, hoşgörülü ve demokratik anne-baba tutumudur. Ancak bu esnek yaklaşım için de bedensel, zihinsel, ve ruhsal açıdan sağlıklı bireyler yetişebilir.”
