Bursa’ya dair…

Uludağ’ın eteklerinde kurulmuş bir şehirdir Bursa.. Tarihin gizli kapılarına açılır, kentin eski sokakları..Tahtakalesi’nde iç içe dükkanlar… Ulucami’ den gelen, müezzininin sesiyle huzura koşanlar…Haşimişcan’dan Bursa manzarası.. Arkada Büyük Devlet Hastanesi.. Kim bilir kimlerin acısını taşıyan koridorları..

Muradiye’de sonbahar bir başkadır.. Cami avlusundaki sarı yapraklar ve arnavut taşlı yolları ile soğuğun, rüzgarın etkisi, yaprakların çıtırtısı…Şiir tadındaki görsellikle hatırladığım, gençliğimin yolları…

Muradiye’de dar kaldırımlarda yürürken, her an bi yerden çıkan türbeler.. Zamanın içinde kaybolurken fark etmezsin.. Belki otuz yıl sonra, o sokakları düşünürken görürsün etrafını..

Muradiye’den aşağı inerken, kırk merdivenlerde bir soluklanırsın.. Kırk tane değildir o merdivenler aslında, saydım.. Saymayan var mıdır inanamam….Her gün geçtiğim o yollarda.

Kültürpark , meşhur kültür park, şehrin ortasındaki yeşilliği, çocukluğumuzun en büyük eğlencesi.. Gençliğimizin konser hevesleri…

Hanları, hamamları, sıcak suları…..

Ah ki! O hamamlar, kimilerinin ekmek kapısı…Kimilerinin de şifa yuvası…

Çekirge’ye doğru çiçekçi dükkanları… Hacivat ve karagözün perdesi…

Manzaradır Bursa’nın adı.. Yokuşları boldur, dağın eteklerinden yükseldikçe yukarı..

İnkaya’sı meşhur, turistlerin uğrak durağı…Bal kaymaklı meyve tabağı.. 🙂

Uludağ’a teleferikle çıkmak başka, yolları takip edip çıkmak başka keyiftir aslında… Bana sorarsanız teleferik derim, heyecanı az biraz severim… 🙂

Sarı alanı, telesiyejleri…Bursalıların değerini tam veremediği Uludağ… Mangal, piknik tamam da.. Kayak yapanları Yeşilçam’da izlerdi Bursa..

Çarşısı pazarı, pek bi zaman yolculuğudur bende, her gidişimde.. Kuyumcuları, bakırcıları, şimdi moda olarak dönüşse de bazı şeyler, o ruhu hep yakalarım….Kuyumcular esnafını tanırsınız uzaktan giyinişleri ile… Kösele ayakkabı, kumaş pantolon, genellikle beyaz gömlekleri ile…Çarşı içinde, irili ufaklı hanlarda, her biri ayrı ambiyansta…Neden derseniz, tanımlayamam, gidip görmeniz lazım.. Kapalıçarşı’yı bir gezmeniz lazım…Esnaf lokantaları da güzeldir..Ulucami kapısı karşısında, Ömür Köftecisi’nde benim çocukluğum vardır.. Annem vardır…İskenderini de unutmamak gerek…En güzeli en eskisi…Çiçek Izgara, şimdilerde nasıl bilmiyorum ama çocukluğumun elit hatırasıdır… Annemizin götürdüğü, beyaz örtüleri, ilgili garsonları ile kendini özel hissetiğin… Şimdilerde aynı özeni, en şık mekanda bile bulmak zor neredeyse… Yapaylık her yerde…Havluların, tekstil kokusunun içinde dolaşmak ayrı bir hazdır…Tarih kokan sokaklarında gezinmek ayrı bir diyardır… Osmangazi türbesi, kalesi, sonraların heykel caddesi…Bizim oralarda “Heykel’e inilir”…. Buluşmaların vazgeçilmez adresi Kafkas Pastanesi..

Heykel’den Setbaşı, Mavi Köşe, Mahfel yürüyüş sonlanır, Hünkar Köşkü’nde nargileyle…

Benim için, Yeşil Türbe’dir, Yeşil Camii’dir ‘Hünkar’ın oralar’….Turist kafilelerinin arasından, evime giden yollar.. Satıcılar dikkatimi çekmezdi.. Şimdilerde turist gibi dolaşırken fark ediyorum, dükkanların içi han ve hamam gibi.. 🙂 Size de tavsiyem; arada bir turist gibi dolaşın şehrinizi…

(Yeşil Türbe, 99 depreminde sığındığımız yerdi.. Türbeyi ilk o zaman bu kadar dikkatli incelemiştim, hatırlıyorum)

Yeşil’den Emirsultan’a uzanan o dar yolda, mezarlıklar hatırlatır sana gerçekleri… Emirsultan’ın yokuşu….Yokuştan sonra, avlusundaki huzuru tatmanı isterdim okuyucu…

Unuttum Kozahan’ı demeyi..Her yaştan, her cinsten, herkesin dinlence, sohbet köşesi.. Hanların içinde, dükkanlar değişse de zamanla… (Biz de değişmiyor muyuz ne aynı kalmış ki bu hayatta)

Dağdan ovaya doğru yerleşimin kurulduğu bu şehir, şimdilerde, değişse de, gelişse de… Nilüfer’i Bulvar’ı Özlüce’si.. Bir sürü avm si, ve tabiki gökdelenleri…:(

Bana Bursa “Eski Bursa’dır” hala…ve hala….

11.12.2016